Yalnızlık İkiye Ayrılır

I.

öteki:

kendine yeryüzü olacak kadar yalnýzdý
aðzý kendine sýr küpü öylesine kararsýz
sabahlarý baþka odalara yabancý uzanan
anadan doðma aynalarda belli belirsiz...

yataðýnýn ucunda birikir battaniyeleri
uykularýnda kývrým kývrým gözleri fersiz
sýkýntýdan caddelere görgüsüzce düþkün
düþünceli düþlerinde bile deðme bahtsýz...

II.

ben:

bir þehir kurmak istiyorum birlikte
her kapýsý her odasý ikimizin elinden çýkmýþ
birlikte boyayacaðýmýz bahçe çitleri de olmalý
mutlaka...ve mutlaka pencere önü çiçekleri
birlikte sulayacaðýmýz...yalnýzým böylesine...

çocukluðumun kýþlarýnda sobayla paylaþýrdým
muhabbet kuþlarýmla...karþý evin renkli televizyonuyla
ninemin çaydanlýðýnýn kaynama sesleriyle...
sabahlarý buz çiçeklerine tersten dokunarak
sýcaklýðýn ne olduðunu paylaþýrdým...yalnýzdým...

III.

ben ve öteki:


hayatýmda ve’lerim çoktu ile’lerimse olmadý
veya’larýysa sevdim hep...bir imkan ve bir þans
sonraya bir pay tanýdýðý için...o ise duygusunu sakladý
en sevdiði rengi bile söylemeden bozbulanýk
o bir gitmekti...hâlâ gidiyor...kendine belki...
ben tekil yalnýzým...o çoðul yalnýz...

hayatýn bir sokaðý vardý aklýmda hep çoðunlukla yoksul
çocuklarý özlem dolu...ama edebiyatsýz bir paylaþmak da vardý
bu benim ilk iki sokaðýmdý...o ise üçüncü ve sonraki sokaklarda
hep kendini öncelikli gördü...hep balkonlardan akýl verdi...
ben paylaþarak yalnýzdým... o kullanarak yalnýz...




kaðan iþçen...
Sosyal Medyada Paylaşın: