Erbabý; ahdinden, dinden cayýnca
Âlimin tâcýný cühela almýþ
Çaðlarýn çarkýnda kurt kocayýnca
Meydanlar sansara, çakala kalmýþ
Þahittir sözüme sert esen ayaz
Nefsin her arzusu cahile cevaz
Ýlimi emreden Ýslam’ý, vaaz;
Sarýða, cübbeye, sakala kalmýþ
Ruh, insan ararken sînede özde
Ýtikat nüvesi kül olmuþ közde
Îmanýn delili iðreti sözde
Ýsbatý seccade, þekile kalmýþ
Mahlûkun âlîsi nefsin kölesi
Ýblis’e yem olma an meselesi
Beyinler beþerin þer’î kýblesi
Tanrýlýk taslamak akýla kalmýþ
Ya gönlüm gurbette ya vatan uzak
Zifir baþ ucumda, yine tan uzak
Ýlimi, irfaný okutan uzak
Yas tutmak hocasýz okula kalmýþ
Kul isyan ettikçe Ulu Hünkâr’a
Musibet yaðmuru vermiyor ara
Kan kusan kaleme küsmüþ þuara
Ahvali arz etmek bu kula kalmýþ.
Mecit Aktürk