Zamanın Kayıp Anahtarı

Rüzgarýn estiði yerde kalýr karanfil kokusu
Toz pembe makamýnda savrulur zaman


Hangi sevgi yarýna mümkün kýlar kendini
Kýzýlca bir karanlýk vakti
Yoksulluk içini oyar gecenin
Bambaþka olur ayrýlýðýn kasveti
Susar gözlerim
Sustukça aðlar yüreðimde ýrmaklar


Gece loþ örtüsünü çeker yüzüne
Sinsice yýldýzlara uzanýr aç gözlü ay
Kýsacasý aþkýn onuru kýrýlýr
Biraz daha solar benzi sabah yýldýzýnýn
Kuytu bir köþeye çekilir gökyüzü

Gündüz her zaman ki gibi üryan kalýr ortalýkta


Hangi duanýn ayak bileðinden kavramalýyým ki
Bir kez olsun güneþ batýdan doðsun


Tanrý’m dil ver bana seni çaðýracak
Parelendi göðüs kafesim


Yara ne denli eski olursa olsun
Acýnýn her çeþidi hükmeder ruha
Bir yerden yol bulur sýzar içime hüzün
O vakit baðlanýr dilim


Bir teneþir miktarý ömrüm
Ve yarýnýn içinde saklý bir ölüyüm
Artýk açmaz karanfil yaðmura göðsünü
Bahara çýkmaz yüzümdeki bu tebessüm


Tan vakti yeni ufuklar doðsa da
Hala tükenen geceden renk alýrým
Ve illa mavi derim benim rengim
Çünkü mavi kuþlar
Göðün kanatlarýdýr


Her gece sahte bir düþ uyanýr içimde
Hazan bazen ben olurum


Hayallerle savururum umudu yarýna
Yarýnlar zamana bir yakýþtýrmadýr bilirsin
Þimdiye tutunur zaman


Mevsimlerimiz deðiþik olsada
Ýkimizde ayný aðacýn dallarýnda yaþadýk
Yaþlandýk þimdi


Ki eylül sonrasý bir yapraðýz artýk
Rüzgar esti esecek
Düþmemiz an meselesi...





Sosyal Medyada Paylaşın: