MUHASEBE

Çocuktum,
Okul yolundan dönerken düþtüm
Dudaklara sýðmayan esrara
Kaldýrýmdan yürümeyi o zamanda bilmezdim
Gitgide büyüdü yalýn ayaklarým
Öðrenemedim,
Çocukluðumda kalmýþtý ellerim
Vadilerin serin hükümranlýðýný bilmezdim ama
Ýnanmadým,
Evlerin çatýsýndan haykýrmanýn yokluðuna..
Akþam olduðunda ölümü düþlerdim
Düþlerdim çünkü ölüm
Yastýðýmýn yüzündeydi..
Gözyaþlarým bir üveyiðin kanatlarýna
Rengini verendi.
Ve bir gün ovalara akan
Saygýn nehirlerden yüz çevirdim
Taþtan, parya yollarda daðlý çiçekler
Ýsimsiz aþklar edindim
Aþk yaþanmalýydý, yorulsundu þarkýlar
Günlerce ateþ taþýdým mataramda,
Bir elim dudaklarýmdan canýmý aldý
Katlandýðým hastalýklý duman,
Avcumda tüm vakitlerin yolsuz mesafeleri,
Çöle yankýsý düþmüþ
Sýrýlsýklam bir kuþun kanadýnda vurulmuþ
Yaðmur neferleri.

Kumlarla þarka giden
Bir rüzgara kanmýþ yüzüm, eðilmiþ.

Ne günlere aldandýk ya Rabbi,

Kendi göðümde feri tükenmiþ yýldýzlar,
Bu hoyrat ümitlerimiz
Kalmasaydý bir kuþun kanadýnda
Düþseydi raksederek kumlara.
Bu sürgün ,bu kýzgýn
Gözlerime dolan güneþin alnýndan
Alýver artýk siyahýn en koyu rengini
Sen dilemedikçe yok benim dilekçem.
N’olur kaldýr artýk ellerimi..

Ve sonra
Ortanca çiçeklerinin
Rengine kaldýrdým yaþamaktan vazgeçtiklerimin
Halitasýnda yüzümü
Sokaðýmdan geçerken gecelerin kuduz yalnýzlýðý
Tütün kokusuyla çektim aðýr silüetimi.
Doðrularak fezanýn kývýlcýmlý sokaðýnda
Göðe doðru uzanan servi aðaçlarý dedim
Dimdik durmak deðil bunlarýn meziyeti..
Abdülkerim Özgan
Sosyal Medyada Paylaşın: