ýþýksýz geceler hayâsýzca beynimle seviþirken
uykumdan korkuyla sýçrarým her seher vakti
kokunu özlerken ah her gece can çekiþirken
ne mümkün? Unutmam unutamam esmer tenini
ruhlarýmýz intihar hikâyeleriyle kýrýþtýrýrken
bir zýndýk pazarlarken kýzýný çay kenarýnda
Azrail görevini bir gece bana devrederken
ne mümkün? Unutmam gözlerin hep aklýmda
bayatlamýþ yalanlarý fikrinle kýzartýp sunduðunu
sonunu hiç düþünmeden Tanrýya kafa tuttuðunu
ucuz fahiþeler gibi karþýmda vefasýzlýk kustuðunu
ne mümkün? Unutmam son bakýþýný aþkýma
kapkara domuzlar kanla yolumu kestiðin de
duyduðu vakit sesini yorgun düþüncelerim
ah canlanýp kendine gelse de cansýz bedenim
yokluðunla her geçen gün tükense de yüreðim
ne mümkün? Unutmam, unutamam ki ihanetini