Zamanın sesi

sen yüzünü yýldýzlara adamýþsýn
her baktýðým þey ellerin kokuyor
çatlamýþ bir alýn
eller toz toprak
köþede kýs kýs gülen biri
oturmuþ kahvesini içmekte
zamansýz, mekansýz ve altý yerden gelen bir ses
býrak diyor, dalý býrak,
her demesinde daha çok tutunuyorum
ve avazým çýktýðý kadar baðýrýyorum
kimse yokmuuu?
yok
kimse yok
yýldýzlar var, kayalar, uçurumlar, aðaçlar, sessizlik ve sen
yani hiç...

Ne zaman her þey olsa,
yanýbaþýnda hiçlik bekler hep
ne zaman unutsan sen, ben hatýrlýyorum
sen ellerini yitirmiþsin yalnýzlýkta
yalnýzlýk;
bir dilencinin son umudu
yalnýzlýk;
yýllardýr resmedilmeyi bekleyen tablo

Eyy göðsünde sonsuzluk taþýyan
karmaþa ve korkudan özgürlük devþiren yolcu
sen dumanlarýn kalbini bilirmisin
karýncalarýn hayalini
düþen bir yapraðýn son umudunu bilirmisin?

Biliyorum parmak uçlarýnýn uyuþtuðunu
sen yüzünü geceye adamýþsýn
her duyduðum þey gözlerin kokuyor

Ötelere uzanan bir düþtü bizimkisi
çatýrdayarak gelen bir ses bu
çalýlarýn ardýnda gebe býrakan bir hayal
yýllarca doðurmayacak o

Rahminde dünyalar gizleyen kadýn!
doður dünyayý
yada oku gözlerimi
býrakma
durdur zamaný
kýr aynayý
ayýr koyunla kuzuyu
özle
bitmesin özlemin çocukluðuna
ateþin dansýydý bu
sonsuza yol alan bir geminin hareket etmesiydi
itmesiydi bir dostun
sevgilinin bir nefes almasýydý
ve aldý
ve itti
artýk yelken açtý gemi sonlu bir sonsuzluða
artýk batmayacak hiç bir güneþ
batanlarla iþim olmaz çünkü benim
reddediyorum güneþi bu yüzden
uyumuþ bir kýzýn sesiyle seslen bana
dokun sesime
aðlasýn tüm çiçekler
karanlýk hiç olmadýðý kadar kararsýn
uyu
ve büyüt düþlerini...

Ýsmail Kýr
Sosyal Medyada Paylaşın: