Her Ömür Kendi Gençliğinden Vurulur

-Ýsa’dan sonra XX. yy.-
I
Yaþarken de söyledim kimse bilmeyebilir bunu,
Fatiha suresi kadar eski,
günlerin çarmýhýnda isa kadar yaslýyým
ve tanrýlar kadar çok yaþadým
kimse bilmeyebilir...

Daha kýrlangýçlarý yalancý bir dünyada yaþýyorum;
daðlarý yýkýlan, dallarý kýrýlan bir dünyada.
Kayýp suretler için fotoðraflara koþuyorum
kimse bilmeyebilir...

Günlerin çarmýhýnda
Küle savruldum, ayrýlýklarý saydým,
bir hançer sapladým nevrozlu bir sevgiye;
kan bile damlamadý, yürüyüp gittim.
Yüzüme yalancý bir sevinç iliþtirdim...

II
Fal bakan çingeneler esmerdi, yalancýydý,
dönmeyecektin!
Belki kuruyacaktým,
belki çarpa çarpa akacaktým o denizlere;
Ýntiharlara aktýðým gibi o denizlere,
bilmeyecektin!

Çýkýp sina daðýna o denizlerle
Ýbranice konuþacak, Ýblis’i kovacaktým;
Ýblis’i
kovmak
belki,
yarýsýný dünyanýn
kovmak demekti...



III
Bir gülün bir odayý,
bir leþin bir semti kokuttuðu kentlerde,
bir ömür,
çarpar,
akar
da nasýl eskitir yataðýný
kimse bilmeyebilir...

Tanýktým,
yargýç
ve sanýk;
Yürüyüp gittim…
Yüzüme yalan bir mutluluk iliþtirdim:
Günlerin çarmýhýnda Ýsa gibiydim…

IV
Günlerin çarmýhýnda
seni aðrýyan yanlarýmla sevdim,
tutuklu kollarýmla;
yokluðunda burada yýllar verdim.
Yokluðuna
burada!

Herkes bilecek bunu; tabancaya gerek yoktur…
Tabancaya gerek yoktur!
Sen haklý bir cinayetsin günlerin duvaðýnda:
H e r ö m ü r k e n d i g e n ç l i ð i n d e n v u r u l u r...
Sosyal Medyada Paylaşın: