Delik Deşik

dalgalarý uslanýr temmuz boylu mavide
kabullenir olur olmaz ezik yol çiçeklerini
romanlarda yitirdiðim tatlý kýrmýzýlý
güleç dudaðý okul yollarýmýn...

eski film karelerine benzerken güneþ
ayaklarýmdan korkarým
sendeki güzelliðe taþýmazlarsa diye birgün
aðaç yeþillerine benzettiðim...

küçüklüðümdeki gibi
tutunduðum akþam gölgelerinde
saçlarýndan aradýðým þeyler vardýr hep
yüzüme çarpan o ince duygu
yandan bakýþlarýnýn
çekirdeksi gýdýklayýcýlýðý
böyle hep çok uzaðýnda da olsa
yaþamak isterim sonsuza kadar ...

bodur daðlara takýldý aklým nedense
az mor az kurþunî az kahverengi ve köy evli
o zamanlar seni çiziyordum daha yüreðime
en son gülüþünü görmüþtüm bir harman zamaný
günün ilk ýþýklý serinliðinde bir kýpýrtýydý
seni gördüðümde senin "o" olduðunu anlamam
zor olmadý hiç ve:
ben önce tanýdým
kirpiklerinin ucundan
parmaklarýnýn eðimine kadar
en son gördüm...

bakýþlarýndakiydi
evet evet oydu
söküp çalan düþlerimi
her þeyimi
bu yüzden mi acaba
tüm düþlerimin sen olmasý
her þeyimdeki tek öpüþ
köpüklü bir öfkenin ardýndan
aðlayýþlý piþmanlýklar gibi
bir nefes alýþ anýný kaçýrmanýn utancýyla
böyle kývranmam karþýnda
ve ayrýlma anlarýmýz
tüm güzel ömürler kadar uzun olsa keþke
eksiksiz tüm güzel sözleri söyleyebilsem
aldýrmaz gibi duran aceleci bekleyiþine
þimdi her aným býçak yaralarýyla dolu
sana söyleyemediðim her söz
delik deþik ediyor
uyurken sýçramalarýmý bile...

yarýn sabah demeye korkuyorum
herhangi bir yarýn sabah
seni göremeyeceðim gene
böyle herhangi bir yarýn sabahta
boðulacaðým yapayalnýz
boyalarý dökük duvarlara yaslanarak sanki
balkonuma konan kuþlarýn
suyunu deðiþtirdikten sonra
gri bir kýþa endiþelenirken yalnýzlýðým
kahvaltýsýz aðzýmda paslý bir karamsarlýk
çamaþýrlarým kipkirli
çoraplarým esnemiþ yýrtýk
ama seni hep gülerken anýmsayacaðým...




kaðan iþçen...
Sosyal Medyada Paylaşın: