Vakit

þu zamanýn sahibi hesap mý bilmez
muhal farz kaç Mesih bekleyeceðiz daha
asýrlardýr kendi elimizin kirini yýkarýz
duvarda saat dönüp duruyor hep ayný yerde
ey hayali perdelerde yýrtýk üstüne yýrtýk
Hacivat Karagöz oynatan hayat
giderken dönmeye söz verenler nerede

ömrümün zirvesinde ziyadesiyle
yorgun dizlerimi ovuþtururken ellerim
anlayýn tepe taklak bakýyorum hayata
yaprak döküyor aðaç ölü kusuyor toprak
solgun ay sinsi deniz batýk gemiler
rüzgarýna hasret yaðmursuz baþaklar
bire bin verecek tohumlar arýyor

can kulaðýmla dinliyorum kainatý
sessizliðin sesiyle savruluyorum oradan oraya
kurumuþ yapraklarý genç rüzgarlar taþýyor
son da olsa yeni doðacak olanlara bu bir bahar
deniz kabuklarýnýn atýldýðý çöplüklere düþler kurdum
þimdi cam bir fanusta ufacýk bir kaplumbaðanýn
gözlerinden iki damla yaþ olup akýyorum

bakýyorum güneþ kýsýr bir aydýnlýk içerisinde
ýþýk var ama sýcaklýk yok düþerken üþüyorum
öyle zamanlarým var ki alýç alýyor erik satýyorum
kim toplayacak bilmem toparlayacak aklýmý
çocukluðum çokluðuma yokluk karýþtýrýrken
uçuruma doðru sürüklüyor yalnýzlýk ordusu
süte su katmýþlar yaþamak fikrime ölüm

sonsuzluða açým elimde deðil
sütten kesilmiþ kuzular kuyruklarýný emiyor
anne kýyamete daha ne kadar var

Sosyal Medyada Paylaşın: