Þe
Leyla
Leyla
Çýnlamasýn kubbende yeis dolu vaveyla,
Yarýnlara güneþ ol, tebessümünle Leyla.
Sanmam ki âlem senden baþka gülistan bulsun,
Sen; Resul’ün müjdesi, gül yurdu Ýstanbulsun.
Göçebe sevdalarýn konup, göçtüðü diyar,
Sað gözüm sol gözümden kýskanýyor seni yâr.
Ýnci danesi meyve, uhrevi bir aðaçta.
Karýn tokluðu sevda hem tokunda hem açta.
Gözlerin günden aydýn ve tarih kadar derin,
Nemlense, buðulansa süründürür kederin.
Yeter ki sen ýþýlda varsýn yýkýlsýn daðlar.
Senin kaþýn eðilse yüz kýrk milyon göz aðlar.
Sevdalar sende baþlar, sende biter tomurcuk,
Sen ki yek bütün sevda, sen en günahsýz çocuk.
Býrak bu yorgun sevda baðrýnda bir han bulsun,
Sen sevdalar duraðý, otaðý Ýstanbulsun.
Sensiz düþlerim kýrýk, yaylalarým sürgündür,
Kederin sonsuz matem, bayram güldüðün gündür.
--Her günün bayram olsun fenerlerle, halay’la.
--Kara gün iliþemez son Türk ölmeden Leyla.
Seni birkaç satýra sýðdýrmak aczi yetim,
Lakin sensiz þiirler, þarkýlar öksüz, yetim.
Ýçinde sen olmayan, naðmeler küllü haram.
Hasretime þiir ol, belki saðalýr yaram.
Bendeki bu sevdanýn anlamý, ne madde’de,
Ne esre’de çözülür, ne üstün’de, þedde’de.
Harekeler anlamsýz, harfler fakir ve naçar,
Sana ancak ilahi ilimler kucak açar.
Tomurcuktan tazesin, çýnar kadar ihtiyar,
Bir tek sinende yatan ecdat benden bahtiyar.
Gönül burcumda sancak, bayraðýmda hilâlim,
Damarýmda dolaþan kaným kadar helâlim.
Varlýðýn eriþilmez, yokluðun kanlý þerbet,
Bin kez sýla görürüm günde bin kere gurbet.
Sensizlik geçse bir an ucundan niyetimin,
Ah’ýný almýþ gibi olurum bin yetimin.
El deðil rüzgâr dahi kasti deðil kazara,
Ýliþemez yetmiþ milyon girmedikçe mezara.
Gün sende güzel durur, güneþ sende gülerde,
Güneþten daha aydýn nesil bekler ilerde.
Medeniyet nuruyla parýldarken asuman,
Ne sis barýnabilir ne kara gün ne duman,
Karanlýklar lâl olur, karanlýklar heceler,
Kendinden hicap duyar, baðrýndaki geceler.
Aydýnlýk yarýnlara yürürken zürriyetim.
Bir sen vazgeçilmezsin, bir ölmez hürriyetim.
--Çözüver ak gerdandan, düðmeleri Süheyla,
--Dünya bir Leyla görsün, dünya gözüyle Leyla.
Sinende harmanlanmýþ, maddeler ve manalar.
Görsünler nasýl Leyla doðururmuþ analar.
Solmayan renklerinle ezel, ebet eþiði,
Seninle dolar, taþar, medeniyet beþiði
Salýnýr eteklerin uhrevi denizlere,
Ýki cihanda renk ol þu solgun beniz’lere.
Çelik ve taþta öten nakkaþ ezgilerinden
Feyz alsýnlar Sinan’ýn ölmez çizgilerinden.
Bir yanda kýz kulesi öbür yanda galata,
Baðlanmýþ iki kýta iki çelik halat’a.
Ayný altýn tepside medeniyet ve ilim,
Her dilim ayrý lezzet ve milyonlarca dilim.
Seni anlamayan kul zannetmiyorum saðdýr,
Canlý cenazelere kabirlerden nur yaðdýr.
Ölü denen saðlarýn nur yataðý mezarlar,
Ýcabýnda tarihi kalkýp baþtan yazarlar.
Kalyonlar daðdan aþýp koþmadý mý çaðrýna?
Sen onlara emanet onlar senin baðrýna.
Sen ki; baðrýnda yatan þehitler kadar diri,
Ýsmini besmelesiz anmaya kalksa biri,
Katli vaciptir diye biri bir fetva versin,
Katili ben olayým dünya ne derse desin.
Seni bir cam fanusta zembille asmalýyýz,
Bir kez görsem diyene sade koklatmalýyýz.
Seni sende koymanýn sadece budur yolu,
O bile yeter, artar sarhoþ etmeye kulu.
Þýmarmak senin hakkýn, þýmar gözümün nuru,
Senin þýmarman bile öyle saf, öyle duru.
--Karanlýða nur oldun, medeniyete hamal,
--Saðýnda sultan Fatih, solda Mustafa Kemal.
--Ýki dünya önderi muhafýz iki yanda,
--Karanlýða geçit yok Leyla’m senin dünyanda
Gönül müzem, giz dünyam, aþikârým, mahremim,
Ne varsa hepsi sensin selamlýðým, haremim.
Gururumsun, onurum, gözüm nuru, ayalim,
Tüm renklerin üstünde yarýnlarda hayalim.
Hayalim ki; ufkunda batmayan güneþ düþler.
Zehir zýkkým kesilir karanlýða gülüþler.
Melekler sýra sýra nöbet tutsun bâb’ýnda,
Mey içmiþten beter et huzurun girdabýnda.
O gün gelip Ýsrafil üflediðinde sur’u,
Rabbim incitmez elbet baðrýnda yatan nur’u.
‘’Bana lazým’’diyerek avuçlarýna alýr,
Dünyada senden gayrý bir toz bulutu kalýr.
Kapýn mahþer’mi? Mahþer. Mizan sende kurulur,
Gerdanlýk sýrat olur, geçen cenneti bulur.
Baðrýnda hayat bulur inancýmýn beþ kent’i,
Her þey sana yakýþýr iki cihan baþkent’i.
--Tarihi sayfa sayfa karýþtýrsýn âlimler,
--Çözebilir mi seni bu beþeri ilimler?
Sen güllere gülistan, gülistanda gül Leyla,
Ben hakkýnca sevmeyi beceremedim hâlâ.
Sen Leyla ol ebedi ben mecnun sen istersen,
Çöller cennetim olur yeter ki böyle gül sen,
Sen Leyla ben mecnun’da, dil yâr demeye kýysa,
Korkuyorum kýskanýr þurdan bir melek duysa.
Gündüz güneþ kolunda, geceler oynaþ ayla
Yetmiþ milyon mecnunun sana titrer ey Leyla.
Gönlümde yakut damla, sonsuza giden yolsun.
Ben ebedi mecnunun, sen Leyla’m Ýstanbulsun.
Þefik Tiryaki
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.