ORMAN GÖZLERİNİN DERİNLİĞİNDE

Bir ormandý gözlerin,kaybolduðumda anladým derinliðini,
Telaþla uçuþan kuþlarýn cývýltýsý yaðmur gibi yaðdý üstüme,
Soluklaþmýþtý aðaç gövdeleri güneþe hasretten,
Yeþil yonca gölü,sakince uzanýyordu yapraklarýn gölgesinde.

Öylesine yakýndý ki yýldýzlar,
Tutasým geliyordu ellerimle,
Öylesine çok paylaþmak istiyordum ki yalnýzlýðýmý,
Dökmek istiyordum içimde birikenleri hecesi hecesine.

Gökyüzüne ikiþerli üçerli serpilmiþti yýldýzlar,
Sanki karanlýðýn içine saklanmýþtý hüzünlü olanlar,
Öylesine sarhoþ,öylesine arsýzdý ki ýþýl ýþýl parlayanlar,
Gökyüzünde dolaþýp duruyorlardý göz kýrparak.

Gözlerin geldi aklýma,
Orman gibi derin,sanki yeþil yonca gölü
Bir rüzgar esti yüreðimde soðuk soðuk,
Ormanýn uðultusundan baþým döndü,
Heyecandan yüreðim gümbür gümbür atarken,
Gürültüsünden kelebekler kaçýþýyordu.

Bir veda þarkýsý söyler gibiydi guguk kuþlarý,
Derinden gelen sesleri,hatýrlatýyordu buðulu ayrýlýklarý.

Ve gözlerin,
Gözlerin aydýnlatýyordu karanlýðýn patikalarýný,
Saçlarýn iðde yapraklarý gibi salkým saçak
......savruluyordu dört bir tarafa,
Seni unutmak,seni hiç yaþanmamýþ gibi silip atmak
......kolay deðildi öyle.

Anýlar sýra sýra taþlarla dizilmiþti çamurlu yollara,
Düþünüyordum yaþamýn ayrýlýklar üzerine kurulduðunu,
Ömrün hep vedalarla,hasretlerle solup kuruduðunu,
Gözlerimi karanlýðýn perdesiyle kapatsam da,
Kulaklarýmý bulutlarla týkasam da,
Biliyordum zamanýn nehir gibi akmaya devam ettiðini.

Ömrün sam yeli gibi esip geçtiðini,
Aðaç denizinde yürürken el ele,
Gözlerinin derinliðinde kaybolmaya deðer diyordum,
Ömrüm vedalarla geçmesin,hasret olmasýn istiyordum.
Sen gözlerimde maviyi görürken ben gözlerinde yitiyordum,
Bir orman ki gözlerin,
......kaybolduðumda anladým ýssýz derinliðini.

2010..OSMAN ÖZTÜRK
EKSÝK SAYFA ÞÝÝR KÝTABINDAN..
Sosyal Medyada Paylaşın: