Nazar

Gece, Leyla’yý ayýn on dördü
Koyda tenha yýkanýrken gördü.
"Kýz vücudun ne güzel böyle açýk!
Kýz yakýndan göreyim sahile çýk!"
Baktý etrafýna ürkek, ürkek
Dedi:"Tenhada bu ses nolsa gerek?"
"Kýz vücudun sarý güller gibi ter!
Çýk sudan kendini üryan göster!"
Aranýrken ayýn olgun sesini,
Soðuk ay öptü beyaz ensesini,
Sardý her uzvunu bir ince sýzý;
Bu öpüþ gül gibi soldurdu kýzý.
Soldu, günden güne sessiz, soldu!
Dediler hep: "Kýza bir hal oldu!"
Ta içindendi gelen hýçkýrýðý,
Kalbinin vardý derin bir kýrýðý.
Yattý, bir ses duyuyormuþ gibi lal.
Yattý, aylarca devam etti bu hal.
Sindi simasýna akþam hüznü,
Böyle yastýkta görenler yüzünü,
Avuturlarken uzun sözlerle,
O susup baktý derin gözlerle,
Evi rüzgar gibi bir sýr gezdi,
Herkes endiþeli bir þey sezdi.
Bir sabah söyledi son sozlerini,
Yumdu dünyaya ela gözlerini;
Koptu evden acý bir vaveyla,
Odalar inledi: "Leyla! Leyla!"
Geldi koy kýzlarý, el baðladýlar...
Diz çöküp aðladýlar, aðladýlar!

Nice günler bu seametli ölüm,
Oldu çok kimseye bir gizli düðüm;
Nice günler bakarak dalgalar,
Dediler: "Uðradý Leyla nazara!"
Sosyal Medyada Paylaşın: