ilk o geldi rýhtýma demirlediði umutlarýyla durdu. artýk yaþamaktan yoruldum diye yanýtladý oðlunu ufku izledikçe sonsuzluðun çizgileri yerleþirken alnýna uykusuzluk, soluðunu kesen öksürük nöbetleri ve kan sýð sularýnda tekneler yüzdürdüðü kasaba: bodrum, her insan bir bodrum burada bir yalnýzlýk kalesi ve poyraz poyraz olmalýydý uykularýmýn son limaný de oðul, kimin aðýna takýldý ki mutluluk, kimin çekilirken deniz aðlardan.
tunçtan bir yalnýzlýk kalesi babam gözleri çakýr.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Tuğrul Asi Balkar Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.