Anýlardan yontulmuþ yüze deðil bir felakete adadým kendimi deneyerek sesimi yeni bir ölüde, her gün sabahla, baharýn geldiðini resimlerde yaþayan ikindileri akþamýn yalnýzlýða düþürdüðü kafiyeyi kýlýçla kesilen yatsýlarý mavi kuþ zýndanlarýný ve sýkýntýyý adlandýran geceleri müjdeledim. o, yüreðinde uzun hüzünler besledi. Oysa acýlar çoðalmýþ, daðlar uyumuþtu karanlýðýn kollarýnda þehir uyumuþtu denizin derinliðinde söken þafak yüzündeki dalgýnlýk aðzýndaki ince harfler uyumuþtu Fala mý inanýrdým artýk, kelimelere mi su terazilerine ölü tüccarlarýna geceye ve gündüze mi?
O gitti.Bir sevdaya yasladý kendini Ben kaldým.Yalnýzlýkla karþýladým her þeyi.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Refik Durbaş Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.