Değmeyecek sözün asla, kağıdıma
Bir ben eksik kalmýþým, dudaðýnda.
Bir ben, senden yoksun, senden ayrý kucaðýnda.
Gel, ölü çocuklar doðurayým sana! Okyanus mavisi, ay karasý gözler de.
Biliyorum;
Kýrgýnsýn bana nicedir
Haklýsýn unuttum, oysa evimin kalesiydi göðüslerin!
Ah, kaç zaman geçti;
Kaç kýþ, fýrtýna, dolu, yaðmur
Bunu zaten saymýyorum, ilkbaharý ben, sende unuttum.
Evvelden, bana þöyle derdin hep;
"Bana uzak olduðun her an, kirpiklerime asýlý kalýr, aðlar þiirlerim!
Ve benden koptukça dökülür topraða, þehrin gürültüsüne gömülür bedenim"(...)
Ah ne çok özlemiþim seni.
Ve ne çok, ahlar dizildiðini farkettim, art arda
Ne çok piþmanlýklar, ne çok hayýflanmalar, vesaireleri bol ünlemlerle
Biliyorsun sende;
Aklýmdan her düþüþünde
Dudaklarýmýn arasýna, diþimin kovuðuna, sýkýþýyordu tenin.
Farkýndayým;
Þu an saçmalýyorum.
Ama bir düþün lütfen, düþün!
Kaç gece, habersiz gelip;
Balýk aðlarýný atarak, hucum ettin kalbime?
Ve kaç gece aðlayarak, elinde olta, boþ döndün evine?
Ýnanýr mýsýn, düþümde bile;
Ranzana takýlýyor parmak uçlarým. Ki bu, bir hayal
Asla deðmeyecek sözün, kaðýdýma bundan sonra...
1. haziran 2012
Adnan Bilgiç
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.