Öðreniyorsun insanlarý... Ýstediðin kadar dinle, Ýstediðin kadar oku, Nafile; Üzgünüm ki Kanatýlarak öðreniyorsun her þeyi!
Kimi son moda bir cila ile karþýnda, Kimi içinde irinlerini biriktirdiði kadife bir kýlýfla; Öyle ki kimi zaman, Þüphe ediyorsun varlýðýndan... Bir aðaca özendiðin anlar, En mutlu hayaller oluyor sende; Çoðu alacakaranlýk zamanda...
Olmaz diyorsun; Zannediyorsun ki yapmaz! Oluyor ama Ve yapýyor da çoðu zaman... Ýnce bir gülümseme atarak gözbebeðine Ve seni kucaklarken hem de Sýrtýndan kan damlýyor, Bastýðýnýz o beyaz mermere...
Sonra bir gece vakti... Bir bardak çay ve sen, Sýrtýndan damlayan kanla Bakýyorsun yýldýzlara, aya... Ve o an fark ediyorsun, Gökyüzü bile temiz deðil o kadar! Ne ay varken güneþ çýkar sahneye, Ne güneþ varken, ay baþ gösterir tepende...
Neden diyorsun boyuna; Her yaslandýðýn omuzda, Her attýðýn adýmda... Ve yolun sonunda anlýyorsun ki; Yalnýz gelen bedenin, Yalnýz gidecek bu diyardan! Sadece, bir elin parmaklarý kadar ki omuzda...
ZUHAL ERASLAN
Sosyal Medyada Paylaşın:
cancer Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.