Kimdi o kedi, zamanýn eþyayý örseleyen korkusunda eðerek kuþlarý yemlerine, bana ve suçlarýma dolanan?
Gök kaçýnca üzerimizden ve yýldýz dengi çözüldüðünde neydi yaklaþan yanan yataðýndan aslanlar geçirmiþ ve gömütünün kapaðý hep açýk olana?
Yedi tül ardýnda yazgý uþaðý, görüldüðünde tek boyutlu düzlüktür o ve baðlanmýþtýr körler örümcek salyasý kablolarla birbirine seviþirken, iskeletin sevincini aklýn yangýnýna döndüren, fil kuyruðu gerdanlýklarla.
Yine de, zaman kedisi pençesi ensemde, üzünç kemiðimden çekerken beni kendi göðüne, bir kahkaha bölüyor dokusunu
düþler marketinin,
uyanýyorum küstah sözcüklerle: Ey, iki adýmlýk yerküre senin bütün arka bahçelerini gördüm ben!
Sosyal Medyada Paylaşın:
Nilgün Marmara Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.