BİR ZAMANLARIM BİR ZAMANLARIMDA ..

Hani bilir misiniz, görünmez olmak, yok olmak, tüm varlýðýný tüm varlýklardan çekmek ister bazen insan. Kim bilir, belki yaþadýklarýndaki acýnýn sesini karþý daða duyuramamaktan yorgun düþünce; saklanmakla, yitip gitmekle ses çýkarabileceðini sanmanýn iþkencesini aslýnda kendisine yaþattýðý anlar vardýr bazen insanýn. Ne acý, çýðlýklarýnýn garipliðini fark ettiðinde onu susturmuþtur.

Ýþte öyle bir andý. Sesime aðlýyordum. Acýnýyordum. Yükümü yüklenmiþ bir dað yoluna çýkmýþtým, zirveden kendimi býrakacaktým ufuklarýma, umudum sonsuzdu. Ayaklarým hedefe yaklaþanýn o kulak ardý edilen acýsýyla sýzlarken ’O’ nu gördüm.

Adam. Gözlerinden kan akýyordu. Zirveden bana akan ýþýk, geldi onun kirpiklerinde durdu. Durdum. Öylece ona baktým, sadece kirpiklerini gördüm, üzerinde benim ýþýðým olan kirpiklerini, ve gözleri kanýyordu.
Hiç konuþmadý, konuþmadýk. Önünde bir çocuk cesedi vardý, çocuða bakamadým, gözlerim adamýn gözlerinde kalakaldým.

O bir umut yolcusuydu, zirveye beþ kala bitmiþti, ayný yerde bende bittim. Çöktüm yanýna.
Biz ikimiz ayný zirveye doðru yol alan iki yolcuyduk, farkýnda olmadan onun gittiði patikadan onu takip etmiþ olmalýydým, yolumun bir yerinde onun kaderi beni durdurmuþtu. Tüm umudum yolumun onunla kesiþtiði yerde öldü, anlam yitti, uçmak özlemi aldý baþýný gitti.
Ardýmda býraktýðým, önümde beni bekleyen ne varsa hiçbirisi aklýma gelmiyordu, sadece onun gözlerine bakýyordum. Biliyordum, görüyordum, okuyordum tüm yarýmlarýný, yarýmlarý acýyordu.
Eksik ve yarýmlara lanet ettim. Ellerimi zirveye doðru açarak baðýrdým,
’uçmak istemiyoruuuuuuuuuuuuummmmm’.
Bulutlar dondu, kuþlar kanat çýrpmadý, dað duymadý, sesim sustu. O sýrada gözüm çocuða iliþti, çocuk bendim.
Diz çöktüm sessizce sesime aðladým.
Sosyal Medyada Paylaşın: