Gözlerine bakarken güneþli bir toprak kokusu vuruyor baþýma, bir buðday tarlasýnda, ekinlerin içinde kayboluyorum... Yeþil pýrýltýlarla uçsuz bucaksýz bir uçurum, durup dinlenmeden deðiþen ebedi madde gibi gözlerin:
sýrrýný her gün bir parça veren fakat hiç bir zaman büsbütün teslim olmayacak olan...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Nazım Hikmet Ran Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.