hayat sandýðýmda yanan bir düþünceydi sadece _ýhlamur _ ilk yaðmur damlasý ile kesilen kuþ cývýltýlarý tüm hýrsýmla buruþturup atmak istediðim kelimelerimin dokunduðu kaðýtlar ... sesim gibi ...
_gelinciðe sus armýþ daðým bilemedim ... _
ciðerimi yýrttý son iç çekiþim _tuzlu_ ki bir martý geçti çýðlýk çýðlýða az sonra kýzarmýþ yüzlü bir akþam çökecek salkým saçak gök yüzüme ýslak ýþýklar dökülecek kaldýrýmlara / suya toparlayamadan eteðimi ...
_dalýnda kar armýþ manolyam göremedim_
boynu bükük artýk gözlerimin ardýmda kalýyor þehir / erguvanlar / deprem ki kara kitapta yazýlý hesabým / hatalarýmla güneþ küseli çok olmuþ zaten kedi merdivenlerime _ya mimozalar ... _ deniz fenerleri yanan gizli bahçe kapýmda tutulmuþ yýldýzlar / sirenler ... suskun yanýyor ...
ben susuyorum ...
ne fayda ...
30/10/07
Sosyal Medyada Paylaşın:
Zeynep Tavukçu Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.