yüreðimin nehrine çöküyor kuraklýklar
sevinç balýklarý can veriyor içimde
hüzün topraklarý çýkýyor gün yüzüne
vakit akþamüstü
güneþte terk ediyor beni sessizce...
kulaklarýmda gündüzden kalma paçavra yankýlar
konuþabilme derdindeydi bütün dudaklar
baþ aðrýsý sesler, boþ laflar
ah nolurdu biraz sussalar…
akþamýn kapýsý aralanýyor
kullanýlmayan bütün susmalar sanki bana kalýyor,
suskularýn derinliðinde
arayýþlarým büyüdükçe büyüyor iyice…
gerekçesiz umut tekneleri batýyor
umutsuzluðumun okyanuslarýna
bir de yalnýzlýk, üþütüyor insaný
poyrazlar uçuþuyor deli gibi kalbimde
biten dostluklar, tükenmiþ sevgiler,
çocuksu düþler, kabýna sýðmayan hayaller
düþüncelerimde dolaþsalarda bu akþamüstü
bilirim beni çoktan býrakýp gittiler...
vakit akþamüstü
çýrýlçýplak kaldý iþte yine tüm duygularým
gündüz yalandan gülen yüzüm de
baktým, güneþin ardýna takýlmýþ gidiyor
anlaþýlan, o da beni terk ediyor...
( Dilek KARSLIOÐLU )
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.