HARRAN

Bedevi bir yalnýzlýktýr beni saran çöl
Kitabelere sýðmayan dövmelerdir inimdeki gurbet
Gitsem Kerem’in külü savrulur,akýl esir kalýr ruha
Sussam sabahlarý kararýr bütün sokaklarýn
Çamurlu bir ayna gibi yayar kendini zaman

Çokça ayrýlýk sýðar ölüme
Bir canda yüz bin beden çýrpýnýr
Suyun yüreði ateþin sesiyle birleþir
Topraðýn kalbi durur
Çýðlýklar diken üstünde, sesler gömülmüþtür
Gece serilmiþtir çöle.Güneþe mayýn
ömrümüze buðday ekilir
Harran yeþilinde soyulmuþ bir þehirdir þimdi yeraltýnda
Gölgesinde ruhlarýmýz ayrýlýr ve tarih kendini yanýltan
bir bellektir burda.
Tapýnaklarýn rahminde tanrýlarýn hücresi
Yere inen krallar, biçim deðiþtiren yüzler
Ve her karesi insanýn yenilgisi olan dua
Sin yüzünü kapatýr, acem sýrtýnda taþýr kendini,
zerdüþt kovulur yurdundan
Çöl biter…yol baþlar
Uygarlýk adýna demiryollarý… çeliðin ihaneti
Savrulan gün…Ay’da þeytanýn surat buruþmasý
harelenen insan… ve artýk gülyaðý minarelerin harcýnda
her dilde sussan esrik bir köle çýðlýðýdýr Harran.

Ah okusan… konuþan sesim olsan, dursan
Gölgesi olsan gidenlerin:Harran
Sen yüreðimden çýkmýþ gibi sýrýlsýklam.

Sosyal Medyada Paylaşın: