Yaþadýðýný zannediyorsun sen... Peki yaþamak, Keyif içinde sadece Nefes alabilmek mi sence?
Bir çocuk parkýný tasarla beyninde; Bir salýncaktasýn, Sallanýyorsun umarsýz bir hýzla, Damarlarýndaki kan, coþuyor vücudunda... O an, Yaþadýðýný hissediyorsun sen; Bitmeyecek sandýðýn o heyecanýnla...
Ya sonra? Ýn salýncaktan þimdi, Bak bakalým arkana, Verdiðin karbondioksitten baþka Ne kalmýþ senden arta kalan...
Evet; yaþadýðýný zannediyorsun sen... Ki yine evet; yaþýyorsun da zaten, Ama yaþamak mý sence bu? Nefes boruna takýlan bir damla su, Ardýndan iki üç damla gözyaþý, Ve iki üç tane, sonrasýnda unutulacak dua Ve toprakta seni kemirecek, milyar organizma...
Yaþamak bu deðil üstat! Yaþamak istiyorsan þayet, Ürettiðin tek þey, karbondioksit olmamasý gerek...
ZUHAL ERASLAN Sosyal Medyada Paylaşın:
cancer Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.