YALNIZLIK
Ben ne zaman yalnýz kaldým, bilmiyorum
Ne tuhaf, vaktim olmazdý
yalnýzlýðý bunca bilirken
kendimi hiç yalnýz sanmazdým
çevremde hep birileri vardý,
ben hep birilerinin yanýndaydým
günler belirsiz bir gelecek için neredeyse kendiliðinden hazýrlanýrdý
aramýzda habersiz gidip gelen gündelik armaðanlarla
kendi kendini taþýyan bir ýrmaðýn akýntýsýnda hayat
bizi kendi sahillerimize ulaþtýrýrdý
bazý evlerden taþýnýrdýk, bazý insanlar girip çýkardý hayatýmýza
bazý mektuplar alýrdýk, bazý sözler, çiçek selamlarý
sonralarý bazý tanýdýklarýmýzýn ölümleriyle de karþýlaþtýk
elde olmayan nedenle
sudaki halkalar gibi geniþleyen
küçük alýnganlýklardan büyük dargýnlýklara
vazgeçiþler, unutuþlar, kayýplar
birbirimizi çok sevdik hep
yýllarla azala azala
þimdi ne zaman yalnýz kaldýðýmý düþünsem,
yalnýz olmadýðýmý kanýtlamak istiyorum kendime
eskiden iki albüme sýðdýrdýðým hayatým,
þimdi sýðmýyor eskilenlerle çoðalmýþ fotograflara
telefonun baþýna geçiyorum
alt alta dizilmiþ onca ad arasýnda seken ömür parçasý
gün ölüyor meþgul numaralarla
þimdi ne zaman yalnýz olduðumu düþünsem,
þimdi ne kadar yalnýz...
yalnýz olduðumu anlamam için beni hiç yalnýz býrakmadýnýz.
Ben ne zaman yalnýz kaldým, bilmiyorum
her zaman yalnýzdým, bunu biliyorum
büyücü ellerimin kara sanatý yazý
en çok ben onardým dostluklarý, en çok benim elim dikiþ tuttu
baðýþlamasýz sanarken kendimi
en çok ben unuttum kalbimin benden sakladýklarýný
týðla içeri çektim takýlmýþ kazaklarýn ipini
denenmemiþ baþlangýçlarý göze aldým,
hafifletilmiþ hasarlarý, görmezden gelinen enkazý
mutfaðý beklemek hep bana kaldý
bir þiirden bir romandan bir filmden çýkýp
her seferinde aydýnlýk bir inat gibi yeniden karýþtým hayata
hiç el deðmemiþ gibi yeniden konuk geldim
odalarýnýza, ruhlarýnýza
buraya
eski aþklarým neredesiniz? Hepinizi çok özledim.
Þimdi birdenbire bir köþeden çýkýp bana,
yalnýzca, Merhaba, deseniz,
o zamanlar hiç mutlu etmediðiniz kadar mutlu edersiniz,
bir zamanlar bütün aðladýklarýmý geri verebilirim size
sað olun demenk isterim, sað olun, sað olun
sanki beni yeniden sevdiniz
ama biliyorum, pis bir yaðmur baþlýyor, þemsiyem yok yanýmda,
yaðmurda yürümekten nefret ederken, yürümekte ýsrarlýyým gene de
isterseniz, kederdeki bütünlük, diyelim buna
ne kadar ýslansam, o kadar çýkacaðým sanki
bir zamanlar çok daha bütün olduðumu sandýðým
o yýkanmýþ zamanlara...
yeni deðil keþfine gençlik verilmiþ gerçekler
her zaman yalnýzdým
kitaplar kadar yalnýz
yalnýzca yalnýzlýðýmdan gürültücü bir kalabalýk yaptým
herkes için farklý aldanýþlar kurtarýlmýþ hayatlar yok pahasýna
her zaman yalnýzdým
yanardaðlar kadar yalnýz
ey kafiye sevenler,
þimdi beni gökyüzünde bir yýldýz sananlar, yanýldýnýz!
nankörlük etmeyeyim gene de,
yalnýzlýðýmý daha az hissettiðim anlarým oldu yalnýz
evimde hep ayný anda çalar telefonla kapý
gene öyle oluyor; hiç yalnýz býrakmazlar beni
yalnýzlýk bilgisiyle çatýlmýþ arkadaþlýklarýn korunaklý gölgesinde
yalnýzlýk için çalar telefonlar kapýlar
Ýstersen bana uðra, ya da, Akþama buluþalým, ölmeden yapacak çok
iþ var
Sosyal Medyada Paylaşın:
Murathan Mungan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.