Kabr-İstanbul

Yaþ gözüne degmesin baharýn,
Gönlün dokusun kilim desenlerini.
Adým baþý kahpelik çukurlarý dolmuþ,
Bir kabr-istanbul ki bu þehir.
Ugruna yaþamak ölmekten beter hayatýn,
Nazarýmda nöbetçidir sýra selviler deli gönlüme.
Civanlarýn ayak sesleri çýnlatýr,
Kabr-istanbul’un dar sokaklarýný.
Yokuþ baþýnda satýcý siluetleri
Sisli güne merhaba diyen küfürleriyle.
Naralarý duyulur kabr-istanbul’umda,
Huþu içinde uyurken.
Hasretin kabus olup çökmüþ kabrime,
Ýçimdeki çocukluk bomboþ sen gibi.
Þimdi ayaða kalkýp koþmalýyým ama,
Evvela yürümeyi ögrenmek gerek.
Nolurdu sanki derin uykulara dalsam,
Bulutlara sarabilsem gözyaþlarýmý eskisi gibi.
Gölgem olsa dayasam sýrtýmý toprak yerine,
Mahçupsuz uyusam utanmadan.
Hayat kollarýmdayken uyumak zor,
Kabr-istanbul’umda.
Bakýnca aþagýdan gökyüzüne berrak mavi,
Ama sen aþagýlarýný meraklanma kabr-istanbulun.
Sen ne kadar kalabalýk kargaþalýysan orda,
Bende yalnýzca huzurluyum Kabr-istanbul’da.!!
Sosyal Medyada Paylaşın: