Çocuk olamadým
Biliyorsun
Ellerim oyunlarý bozardý
En geride durur
menekþe gözlerinde kaybolan
nedensiz hüzünler
yaþardým
Sýla türküleri söyleyen
bir adamdým
Henüz on birinde
Anlamsýz kelimeleri
dizmeyi severdim
Ýki kelam etsem
biri hiç yoluna giderdi
Cama asýlý
yalnýzlýklar gibiydim
kimsesiz ve solgun
Ay solur
yýldýzlarla konuþurdum
Mavi düþlerim
umutsuz sevdalar
doðururdu
Daha onbirinde
Yalancý baharlar düþlerdim
Yayla çocuklarýnýn yanýk yüzlerine iliþmiþ
yalancý baharlar
Tomurcuk çiçeðe durur
ben toz olurdum
Sonrasýnda
Yaðmur bulutlarýyla dolu
güne dönemeyen bir gece
Yaðmur oldum
Bir ses duydum
Topraða baktým
Kýrmýzý bir gülün
Yüreðine aktým
Evimin önünde durma
Yalnýzlýk
Derinlere kök saldým
Mavi yeþile dönüyor
Kimseliyim artýk