soðuk sonbahar günlerinde
sobamýzda ýssýzlýk tüter
yüreðinin ateþi
ýsýtýrdý ellerimizi
gece dolardý
iki gözlü yalnýzlýðýmýza
gün sonumuzu alýrdýn
içimizde
ne varsa alýrdýn
kuru ekmek gibi
küllenmiþ hüznümüzü
tütsülü bir beze sarar
zamanýn yükünü alýrdýn
gül yaðdýrýrdýn günlerimize
bilmezdik
çam kokulu duvarlara
gözyaþlarýný
göynümüþ yüreðine
acýlarýný sýðdýrdýðýný
ah! bilemezdik…
bulut çiçeklerinin
gözyaþý olup
fýrtýnaya döndüðü bir sabah
erik aðacýmýzýn dalýnda asýlý
sararmýþ yalnýzlýklar içinden
mavi tüylü bir kuþ düþtü
gazellerin içine
boþlukta býrakarak
gölgesini
yirmi yýldýr gölgen durur
ellerinin deðdiði
küf kokulu odalarýnda
bir yaný yýkýlmýþ evimizin
yýldýzlardan bana baktýðýn
erik aðacýnýn dallarýna
kuþlar konar göçer
yýllar gelir geçer
ben bir çýkmazda
telaþsýz kaplumbaða
yolculuðu günlerim
günlerim
ah! sensizliðimizin günleri