APOSTROPHE

dünyaya bir kuyudan bakar gibi
bakan bir bodrum katýn penceresinden
-önüne saksýlar dizili, birinde bir kahkaha çiçeði-
‘yerdüzünden bakmayýnca gökyüzü çok uzak’lýðý bulan kadýn
geçirimsiz bir topraðý þekillendirip sanki durmadan
getirip koyuyor içindeki ýssýzlýkla
dýþýndaki uyumun arasýna

bunca düþten sonra
parklar, karanfiller için bir konudur,
konuþulur.
ah bunca alýþkanlýk!..
bunca karabasandan sonra..
karanfiller, parklar için bir biçim konuktur,
konuþulmaz kokusuzluklarý

sokaklardayým iþte, giderek caddelerde
vitrinlerle, tabelalarla, afiþlerle
yüzlerle, gözlerle
kalabalýklar içinde kendimle
mutlu muyum.. deðil
mutsuz mu.. deðil
öyleyse..
iyisi mi böyle sorular sormamalý insan kendine
sorup da yormamalý kendini

çevirip geçigeçiverenlerden birini, sorsam
mutlumu sunuz
hayýr, saçmalamayýn
reklam olsun akýlda kalsýn için fiil çekimi yapmýyoruz
mutlu musunuz
nasýl.. neyle
hangi pabuç, hangi gömlek, hangi pantolon
hangi gazoz, hangi kola, hangi meyve suyu
hasýl ekmek, nasýl sebze
hangi sularla, þaþarak aldýklarýnýzla mý
musluklardan beklediklerinizle mi
hangi taþýt, nasýl alkol, hangi meze, nasýl meyhane
-meyhane deðil içkievi mi.. iyi, siz öyle deyin-
düþlediðiniz hangi ölümle mutlu
uçuþan kuþlara bakarkenki mi
baþucu kafesinizde bir ötücünüz varkenki mi
hangi renkte, deðil mi ama bir de o var, hangi renk
hangi ses ya da sessizlikle
nasýl evle, nasýl odalar
seçebildiðiniz mi, bulabildiðiniz mi
hangi çiçek, hasýl saksý, nasýl pencere
ya da hangi bahçe, o da sorulur mu deðil mi ama herhangi bir
bahçe olsun da..
peki hangi soruyu durmadan nasýl yanýtlayýp
hangi aný nasýl anmakla
hangi düþ, nasýl düþlemlerle
bakýn uzar gider sorular
mutlu musunuz
diye sormuyorum kimseye de
fiil çekimi yapmýyoruz diye þakalaþarak kendimle
dönüp gelmiþim evime

kendim için ayýrdýðým zaman, seçtiðim yalnýzlýk
dünyaya bir kuyudan bakar gibi..
sokaklardan kaçarak, sýðýnarak sokaklara
bakýmsýz bir bahçe gibi býrakýlan içimi düzeltiyorum
çoðu sevmiyor ben kendini göremediðinden bakýþýmlý deðil
dünyaya bir kuyuya bakar gibi bakýþlarým

bir temmuz sabanýna geçkin bir düþten geçerek
duþ almýþým duruyorum iþte aynamýn önünde ýslak saçlarým

-ardý þýksýz bir ayna mýdýr zaman
bak: sýrrý dökük aynalarda/aynalarla parçalanmýþ yüzün
yanýlsamasý bütünlüðü
ardý sýrsýz bir aynadýr zaman
gördün mü kendini öyle bir aynadan..
“ten saydam deðildir”*

bir kýyýdan ufka bakar gibi içime sesleniyorum
adýmý yineliyorum içsesimle bakaraktan dönüp yüzüme
-idil… idil… idil… idi..
adým kendime bir telmih diye iç geçirerekten, öyle
yaþamýyorum ki
durmadan, durmadan kendimi anýmsýyorum aslýnda..

iþte, böyleyken böyle
ben, sokaða açýlan penceresiz kadýn
bu yalnýzlýk kentinde
bu yalnýzlýk kendimden
belki de

o mu, zamanýn bir geriniþi gibi duran þu kedi mi
benim deðil, benimle
adý..
karanlýk…

(*) ursula k. le guin, ‘mülksüzler’inden
Sosyal Medyada Paylaşın: