Edirnem
Ýçimin sýzýsý fakir Edirnem
Yoksulluk içinde þiir Edirnem;
Babam, kýzkardeþim, torunum Annem.
Bir güvercin olsam kanadý kýrýk
Doldursam çilemi kubbelerinde camilerinin
Bu kadar yakmazdý beni ayrýlýk.
Tabyanda vurulmuþ þehit gibiyim,
Kýrýlmýþ bir dal’ým bahçelerinde,
Bir mezar taþýnda beyit gibiyim.
Bahardýr Edirne, Anlý Edirne!
Yýrtýklar içinde þanlý Edirne!
Ben senin aþkýnla geldim cihana,
Bu gönül vurulmuþ bir kere sana.
Dönemez geriye yollar kapanmýþ.
Ne çýkar inlesem de inim inim,
Ümidim, sevgilim, gayemsin benim
Varlýðým sevginle tutuþup yanmýþ
Nerdesin ey ecel, nerdesin ölüm
Beni siz kurtarýn son ayrýlýktan,
Ýþte budur arzum niyazým Hak’tan.
Bu bir ölüm deðil bir ayrýlýktýr
Sevginle erimek bahtiyarlýktýr.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Mehmet Bozkurt Esenyel Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.