Aglayan Melal

Bulutlar yeryüzüne melalim dökerken
Bütün hicranlariniz kalbe döktüm, sakladim.
Akþamlarin hüznünü durgun sular emerken
Bir yetim sonbaharin sinesinde agladim.

Bir tanidik çehre yok yurdumun garibiyim;
Ne baharlar dost bana, ne teselli elverir.
Gündüzlere yabanci, gecenin sahibiyim;
Benim öksüz yaþamim melal içinde erir.

Gülerken agliyorum, öz yurdumda yalnizim,
Uyuturum koynumda geceyi yavrum gibi.
Bana da ninni söyler dinmeyen engin sizim
Budur öksüz ruhumun mutluluktan nasibi.

Eþini kaybeden kuþ dönerken yuvasina
Koyarim istirabin dizlerine baþimi.
Bürünür garip gönlüm tükenmeyen yasina,
Uyurum dinleyerek ben de aglayiþimi.





Sosyal Medyada Paylaşın: