Ey Zaman !

Sen ey zaman, hayal misin, düþ müsün?
Daha dün çocuktum, bugün nerdeyim?..
Sona doðru kanat çýrpan kuþ musun?
Dem bu dem diyerek, bak siperdeyim.

Her gün artar kâinatýn telâþý,
Ah bir kaçabilsem alýp bu baþý,
Kulun can evine saldýn ataþý,
Âhiri bilinmez bir seferdeyim...

Hoyrat elin saçlarýma deðende,
Yapraðýmý yolup, dalým eðende,
Her daim kanayan yarasýn bende,
Batan güne bakýp hep kederdeyim...

Saatleri kurcalasam ne çare,
Aynalarý parçalasam ne çare,
Gurbetlerde gezip durdum avare,
Kaderimin ol dediði yerdeyim...

Hep hüzünmüþ meðer sende gördüðüm,
Taþ gibisin deðirmende gördüðüm,
Gönül ötelerde, akýl kördüðüm,
Anladým ki «ben» kendime perdeyim...

Servet Yüksel
Sosyal Medyada Paylaşın: