Göverir toprak gözlerine
Lâlelere durduðunda zaman
Ufuklar mýsralara dökülür
Deniz içirir sevdamý saran
-Ey gece!; süzülürmü göklerden rüyama-
Rengini dilenir
Döðülen sararan bengisu
Irmak gözyaþýyla coþtukça
Baþýmdan aklar uçar mâverâya
Hýrçýn sulara ulaþýr sýr
Göðsünü doldurur topraðýn eriyerek
Yosun tutar tövbeler
-Ey zaman!; duyulur mu âhlarým-
Alnýma koy ellerini
Bu davet ki sükûtum özgürlüðe
Varlýðýna yokluðu kaldýrýr aradan
Sarar dallarýmý kutsayan sevgin
Benliðim henüz sevda toyunda
Soðutmaz ne dað ne deniz
Dünyaya esef haykýrýr her ses
Bir saðanak oldu bu ayrýlýk
Zýtlaþýyor af sofrasýnda
-Ey sýnýrsýz nimet! hayat neden kesti yolumu?-
Kurumasýn ömür suyumuz
Dumanlý her halim tutuþmuþ aþkla
Yansýr nar-ý üstüme ateþe düþmüþ gibi
Þiirlerle yazýlýr adýn -damarlarýma-
Varlýðýn dermandýr devasýz derde
Beyaz gecelerin aydýnlýðý
Bezenir dönüþüne bezenir de gül
Bu fâni ne mesafe tanýr ne toprak
Muþtular sonsuzluktan hasreti
Yokluðun güncesine yazar saygýsýný
Bengisulara karýþýr gider
Mayýnlý topraða karýþmýþým gibi
Yadýný eksiltmez muradýn
Soylu bu hayatýn kanat sesi
Pencerene vurur hazin bestesi
-Ey akyazým! durulsam ne olur durulmasam ne!-