Katliamýn perdesini arýyor gözlerim, beynimi kemiren sesler. Nereye baksam sen ve karanlýða bulanmýþ bir gelecek. Gidiyorsan gözlerimin altýndaki kýrýþýklarý da al, onlar sana ait. Ben o fotoðraflardaki kahramaným, sararmýþ, yapraklarýný dökmüþ… Her aþk kendi öyküsünü yazýyor, hepsinin sonu ayný, yalnýzca oyuncular deðiþiyor. Bir cesede bakýyorum aynada, namluda duruyor mermi, adaklar adýyorum mutlu günlere iliþkin. Perdelerim kapalý, kan emici sinekler emiyor kanýmý, o çok sevdiðim þarkýyý bile söyleyemiyorum . Ve hiçbir söz tutmuyor aþkta ve her aþk yeni bir katliam…
Bahçemde ya da penceremin kýyýsýnda sulayacaðým çiçeklerim yok ve penceremin önünden kadýnlar da artýk geçmiyorlar.
Kadýnlar,
tenleri ölüm kokan kadýnlar,
ben ne çok sevdim bu ölümü,
ölüp ölüp dirilmeyi.
Sosyal Medyada Paylaşın:
serkan deniz kurt Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.