NEYİ BEKLEDİK?

her karþýlaþtýðýmýzda içim ürperirdi...
sanki, unutmuþçasýna dilimden çýkan kelimeler birbirine karýþýrdý.
her gün , ayný saatte , geçtiðin o yolun köþesinde beklerdim.
yüreðimin o çarpýntýsýyla, o telaþýyla...
tesadüf olmalýydý seni görüþüm, belli etmemeliydim ..
gözlerimi kaçýrarak, yürürdüm sana doðru.. sonra...
iþte o an! selam verir elini uzatýrdýn ya
hiç geçmesin o an isterdim..
sýcaklýðý sanki yüreðime kadar iþler,
tüm bedenimi esir ederdi; gönüllü bir mahkum gibi..
hani konuþmaya baþlardýn ya...
gözlerim mühürlenirdi gözlerine,
duymazdým bazen seni, öyle vurgundum ki sana,
öyle karþýmda durman bile yeterdi, hiç konuþmasanda.
içimden sesler göðü yýrtarcasýna ; ’’seni seviyorummm’’ derdi
derdi de, kilit vurulmuþ gibi açýlmazdý dudaklarým.
haykýramazdý korkusuzca sana olan aþkýný..
neden sustum ki.....?
neden baðýra baðýra ’’SENÝ SEVÝYORUM..!’’ demedim ki..
þimdi yoksun..!
neyi bekledik biz böyle.. yüreðimizin dediðini dilimize dökemedik..
neden duyuramadýk, gözlerimizle anlattýðýmýz sevgimizi...
peki.... sen neden sustun..?
Sosyal Medyada Paylaşın: