Şafaklar Tüllenirken

Hicrânla gezen ruhlar, hicrânla yanar-aðlar,
Birbir göçerken dostlar hiç arkaya bakmadan...
Ölüm þarkýlarýyla eser esince rüzgâr
Ve söndürür geçer, tek meþ’ale býrakmadan...

Yoldaþ yok, dost yok ve yapayalnýzlar yollarda,
Dünyâlarýný kâbus üstüne kâbus sarmýþ;
Hazanla dökülen yapraklar gibi ardarda,
Düþenler uçup gitmiþ, kalanlar da sararmýþ.

Rikkatle bakýnca hasreti sîneme doldu;
Dalgýndý durduðu yerde, bakýþlarý ürkek...
Bugünü-yarýný andý, andý ve burkuldu...
Yaþamak buysa, hayat, kabir azabýna denk...

Korkuyla döner-durur afal afal o gözler,
Zihni allak-bullak, kalbi hüzünle burkulu;
Doðduðuna bin piþman, ölüp gitmeyi özler,
Dokunsan aðlayacak bahtsýz, o kadar dolu.

Uyandý dün onunla beraber uyuyanlar,
Þimdi dünyâlarý cennetler gibi bambaþka.!
Sînelerinde ezelî naðmeler duyanlar;
Bir hamlede erdiler Hakk’a götüren aþka.

Þimdi gel kanatlan, durma süzül enginlere!
Sakýn rûhuna dar gelen eb’âda takýlma!
Sendedir sýðmayan sýr göklere ve yerlere,
Yaraþmaz sana; göðe, yere sýkýþýp kalma!

Þahlan daha coþkun, daha canlý, daha gergin,
Bir hayat üfle etrafa rûhunun sesinden!
Þimdi meydanlar senin, dem senin, devran senin,
Kükre ve anlat mâzînin altýn nefesinden...

Pancurlar açýlmýþken zümrütten tepelere,
Þafaklar pýrýl pýrýl ufukta tüllenirken;
Kalk ömrün ikbâlini duyur, duyur her yere!
En erken kalktýðýn gecelerden daha erken...
Sosyal Medyada Paylaşın: