Şafak Garipliği

Gecelerin ardýndan bir þafak garipliði,
Sisli ufuk ve biz,

Durmuþ gözlerken huzuru, neþ’eyi, sevgiyi,
Hâlimizce sessiz.

Bora gibi zorlu esmeye baþladý kader,
Yürekler temelsiz...

Kuluçkadaymýþ bütünüyle kin, nefret meðer
Sîneler pek hissiz...

Deldiler zamaný, þu delik bir lehim ister,
Sapasaðlam eksiksiz...

Yüreðimde sancý, þakaklarýmda kanlý ter,
Hislerim direksiz.

Bir baþtan bir baþa ufku þafaklar tutmuþken,
Dupduru lekesiz;

Zulmet yýrtýlmýþ, aydýnlýk geceyi boðmuþken...
Ve yollar hendeksiz...

Yürüyorduk, rüyâlý baharlara ardarda,
Mânisiz, engelsiz...

Her yanda kýzaran erguvanlar arasýnda,
Pür-þevk, gösteriþsiz...

Gök bir yanda, yýldýzlar bir yanda, biz bir yanda,
Nûrefþân tertemiz;

Zaman "vefâ, vefâ" diye inledi bir anda,
Acýklý, mecalsiz...

Yeniden gün denizde söner gibi olmuþtu,
Ölgün ve bedelsiz...

Yeniden bu hasta gönlüm hasretle dolmuþtu,
Hicrânlý-tâli’siz...
Sosyal Medyada Paylaşın: