Öteler Üzerindeki Kaneviçe

Zümrüt gibi yemyeþil tepelerin üstünde,
Neþ’elerimizi gýcýklayan ses ve soluk;
Dörtbir yanda Cennet çeþmeleri oluk oluk..
Sarýyor her an ruhlarý ayrý bir mutluluk
Ebedî vuslata açýlan kapý önünde...

En sihirli renkleriyle gül, papatya, zambak,
Menekþe, yâsemin ve yapraklarda jâleler;
Mahmûr bakýþlarýyla sümbüller ve lâleler;
Renk-ýþýk arasý gelip giden pervâneler,
Uçuþup cilveler çakýyorlar yaprak yaprak.

Güzelliklerin akýp gönlüme geliþinde,
Duymak ve yaþamak için yanýlmaz rehberim,
Hayâller. Onlarla sezer onlarla severim;
Onlarla birbaþka duyar, baþka hissederim
O eþþiz güzellikler kaynaðýnýn peþinde...

Rûhun bin râyiha ile sarýldýðý yerde,
Düþlerimde beliren manâlardan birer iz,
Gâibden gönlüme bir þeyler fýsýldar sessiz,
Anlaþýlmaz bir dille ki harfsiz, kelimesiz...
Ve gök kapýlarý gýcýrdar az ötelerde.

Tabiatýn soluklarýný dinlerken insan,
Gönlünde hep Sonsuz’un naðmelerini duyar;
Ovalar, obalar ve sahillerde her bahar,
Bir zamanlar yitirdiði Cennetleri arar;
Yollarda pýrýl pýrýl ümit, yollarda hicrân...

Mecnûn gibi rastgeldiði her þeyi kucaklar;
Otu, aðacý, taþý, topraðý, canlýlarý...
Ve hülyâlarýndaki renkli hâtýralarý,
Sonra birbir aralanan tatlý rüyâlarý,
Bir ömür boyu tesellî der onlarla yaþar.





Sosyal Medyada Paylaşın: