Mabet ve İnsan

Gönlünde her gün birkaç kez Hakk’a uyananlar,
Sonsuza erip ebediyetle boyananlar;
Yürürler her gün mâbedle hep nazlý niyâza;
Ererler vicdanlarýnda bir büyülü hazza.
Her an kulaklarda týn týn ezan mûsikîsi,
Sînelere dolup taþan Kur’ân zemzemesi...
Duyarlar hep uhrevî iþvesiyle zamani,
Bilmezler gün bitiminde gün bittigi âni.
Gözlerinde tül tüldür cennetlerden nevhayâl,
Dudaklarinda kâseler, kâselerde zülâl.
Içlerinde güm gümdür ebediyet bestesi,
Dillerinde âvaz âvaz Sonsuz’un sesi...
Gergin boyunlarý nâzenin kuðular gibi,
Hislerinde derinlik, derinlik ki yok dibi.
Revâka ilk adýmla mâbed duygusu baþlar,
Orada kuþlar kanat çýrpar, þadýrvan aðlar;
Orada rükua varmýþ gibidir kubbeler,
Þehâdetle kükremiþ sanýrsýn minâreler.
Sütunlar el baðlamýþ duran kullara benzer,
Her köþede heybete bürünmüþ ruhlar gezer.
Bu büyü ile Ýnsan âdeta lâl kesilir,
Burada kimbilir daha ne sýrlar sezilir.
Her yanda his köpürür, her yana mânâ iner,
Mânâlar buðu buðu gelip ruhlara siner.
Dünyâ silinir gider, güneþ ufukta söner,
Baþlar meleklerin gezdiði iklime erer.
Bu masmâvi âlemde bir sürü kalbi kýrýk,
Ve bir sürü de sîneleri delen hýçkýrýk...
Her þeyin deðiþip baþkalaþtýðý bu yerde,
Ukbâ þafaklarý sökün eder perde perde.
Kalplerde solmayan renk renk duygular yeþerir,
Ruh huzûra erer, benlik bütünüyle erir.
Her âný gülkýrmýzý bu ýþýktan zamanda,
Eþi bulunmayan hazlar yaþanýr cihanda...
Ruh bu derinliði bir kere duyup tatmýþsa,
Duygularý O’nunla, gönlünde de O varsa,
Geçmiþse kendinden Sonsuz’un râyihasiyle,
Duyar en duyulmazý efsunlu nefesiyle,
Ta ötelerle selâmlaþýr olduðu yerden,
Ve selâmlar alýr ötedeki bahçelerden.
Sosyal Medyada Paylaşın: