Karanlıklar Bozgunda

Bir gün yine hüzünle dolup taþtým ard arda;
Mecnûn’un hasret ve yalnýzlýðýyla sahrâda,
Dolaþtýðý gibi dolaþtým gamlý, derbeder,
Her yer bitevî simsiyahtý ben de mükedder...
Bir ümîtsiz tablo ki, yer demir, gökler bakýr,
Çevredeki kasvetten ruh saðýr, gönül saðýr.
Eðildim îmânýma baktým; o ne tecellâ!
Sînemde yanan ýþýk pýrýl pýrýldý hâlâ;
Karanlýða meydan okuyan bir edâ ile,
Haykýrýyordu "týn týn" çelikten sadâ ile...
Sarsýlýyordu zulmetler yorgun ve bitkin...
Her an daha coþkundu aydýnlýk, daha gergin...
Ýrâdeme fer geldi öteden buðularla,
Beraberim sandým, sulardaki kuðularla.
Bu sesler, bu ýþýklar bütün varlýðý aþtý,
Bu naðmeler gidip tâ âsumâna ulaþtý.
Rûhum bu renk ve sesler içinde dirilirken,
Düþündüm ki duymuþtum bu cümbüþü çok erken.
Madem ki, öteler sýr verdi kendi sesinden,
Kurtulmaya koþtum benliðin dar kafesinden.
Sýçradým son bir azimle ummâna ulaþtým,
Sýrtýmda taþýdýðým "ten" lâþesini aþtým.
Yýllarca süzgün bakýþlarla rûhumu emen.
O insafsýz kirpikleriyle gönlümü delen;
Bir fettân ki, her anýþýmda kalbim ürperir...
Yeter! Ey ihânet bakýþlý cevrin elverir!
Sonsuz’a ulaþiyor artik bekledigim yol,
Ey pes nefis! Koþ, yollar yoluna gir ve kurtul!



Sosyal Medyada Paylaşın: