İnsanlığın Efendisi

Yine hicranla seni andý gönül,
Tende câným, rûh-u revâným Cânân...
Andýkça hasretlere yandý gönül;
Ne olur kýl artýk vuslata þâyân.!
Hem sevip hem aðlayan bîçâreyim,
Kararsýz, derbeder ve âvâreyim,
Yýkýlýp dökülmüþ bir virâneyim;
Hâl-i hazînim tam mevsimi hazân...
Güller gülse de aðlýyor hep bülbül,
Bir dert küpü âdeta þimdi gönül;
Bilmem mümkün mü bu hale tahammül?
Ruhumda âh-u zâr, dilimde figân.
Yanýp kebap oldum ümidim yýkma!
Ýtâb et, ama aðyâra býrakma!
Vefasýz bir kulum cürmüme bakma!
Vasf-ý hâle ne hacet her þey ayân...
Bilirsin gayri imdat edecek yok;
Gönlümü dertten âzâd edecek yok;
Kýtmîri baþka âbâd edecek yok,
Hatýrým virâne, gözlerim giryân...
Gel vur mýzrabýný da kalbimi söylet!
Vur ruhuma naðmelerini dinlet!
Ve gönlüme geleceðini vâdet!
Vâdet ki kalmadý dizimde dermân..!






Sosyal Medyada Paylaşın: