İnsan ve Ufuk

Ömrün hazzý da ikbâli de bitmeyen rüyâ,
Ufku ümîde açýk gönüller tasa bilmez.
Þevkin ezelî bahçeleri bir mâvi hülyâ,
Bahar çaðlar orada, hazan gelse eðlenmez.
Duymuþsa eðer hayattaki füsûnu insan,
Meykeþler gibi bakar çevresine ve coþar.
Bitevî çözülüp oldukça gizliler ayân,
Bir belirsiz duyguyla O Bilinmez’i duyar...
Dolaþirken artik, O’nun sihriyle dolaþir,
Gezer her yerde ebedin âhengini dinler...
Her lâhza bir kere daha Sonsuz’a ulaþir,
Ve aþkin hülyâli havuzlarinda serinler.
Elinde kâsesi, içer ama hep susuzdur,
"Su" der koþar çöllerde her zaman dolu dizgin,
Içi magmalar gibi, çevresi kardir-buzdur,
Ufku engin, iradesi de yay gibi gergin...
Gönlünün her yani güllerin tutuþtugu yer,
Þevkle gürler, endiþeyle sarsilir derinden;
Oturur-kalkar, sürekli ufkunda öteler,
Duyar Sonsuz’u, duyduðu her þeyin içinden.
Denizler gibi buharlaþýp yaðmura koþar,
Bulutlar gibi boþalýp toprakta demlenir...
Sînesi kýpkýzýl kan mercanlar gibi zâr zâr...
Bir engin ufuk önünde renkler gibi tüllenir...
Sosyal Medyada Paylaşın: