Izdırap İnsanı

Mumlar gibi titrer ve sýzlar sînesi zâr zâr,
Gezinir þafaklarýn aðardýðý daðlarda.
Kendi Cennet’te olsa da rûhunda maðmalar,
Hep hülyâlarýyla dolaþýr mutlu çaðlarda...

Ufku týpký ormansýz daðlar gibi simsiyah,
Simsiyahtýr bütün mortepeler, þûh adalar,
Hazânlarla sarsýlýrken sînesi her sabah...
Ve rûhunu döve döve delinir havanlar.

Kalbi kuþlar gibi ürkek, gözleri hummâlý;
Tokmak sedâsý verir rûhunda hâdiseler.
Her gece saatle savaþýr, her gün hülyâlý,
Dilinde ýzdýrâp türküsü hep söyler gezer.

Yer yer ümitle coþar, içinde sýrlý bir haz,
Baþý fânîleri Sonsuz’dan ayýran yerde;
Haykýrýnca polattan sesiyle âvâz âvâz,
Ra’þeler uyarýr gönüllerde perde perde...

Sevdâyla sýzlar sýzlarken en kuytu yerlerde,
Ýnler-dolaþýr dâim, inler onunla yollar;
Her gün bir þikâr peþinde, her gün bir siperde,
Ufuklarýn aðaracaðý mevsimi kollar...

Bazen vefâ hiç ses vermez, her þey lâl kesilir...
Ve rûhuna saplanýr kankýrmýzý týrnaklar;
Bazen burcu burcu bahar kokularý gelir;
Bakarsýn bin râyihayla ninni söyler rüzgâr...





Sosyal Medyada Paylaşın: