Inancin Ak Ikliminde

Kuþlar gibi pervâz etmekte sonsuzluga rûh;
Ýç içe gönlündeki sýrlý pencerelerden.
Her taraf aydýnlýk, her yanda ayrý bir vuzûh;
Binbir çeþit ýþýk dalgasýyla ötelerden.
Önünde semâ, ve her yanda nurdan ýrmaklar;
Burada rûhânîler sonsuz sükûna dalmýþ.
Aslâ hazân görmeyen zümrüt gibi yapraklar;
Bu ölümsüz ülkede olduðu gibi kalmýþ...
Hiçbir karanlýðýn uðramadýðý bu yerde,
Sonsuz’a uzayýp giden apaydýnlýk yollar;
Dostun cemaline erildikçe perde perde,
Vuslat þevkiyle yaylar gibi gerilmiþ kullar...
Duygularýyla denizler gibi köpürürler;
Binlerce mevce kovalar binlerce mevceyi.
Buraya yoklukla gelir, varlýk götürürler...
Çözülmüþ bulurlar o çözülmez bilmeceyi...
Yýldýzlarla dizdize... ve ruh O Bilinmez’le,
Baþlar; hayâl edilen âlemler belirmeye.
Iç içe girer artik (sezilen) (sezilmez)le;
Teþne ezelden insan, bu menzile ermeye.
Hülyâ bu iklimlerin altin kanatli kuþu,
Engelleyemez onu ne deniz ne de kara;
Kanat çirpar yükselir, devam eder uçuþu,
Sigmaz olur artik yere, göge, ufuklara...




Sosyal Medyada Paylaşın: