Hüzünlü Gurbet

Beynim tipki bir sorular harmani,
Hislerim ölgün, cevaplarim sisli;
Gezer dururum yorgun ve avâre...
Sarmiþ bir bugulu hüzün dört bir yani,
Kalbim annemin kalbi gibi hisli;
Her hâlim garipligime emâre...
Kulaklarimda hep bir gurbet þiiri,
Her nagmemde bir poyraz serinligi...
Düþüncem "veda" diyor bu yerlere.
Ülkemden ayrildigim günden beri,
Gömdüm sîneme sevinci, neþ’eyi;
Hasretim þimdi o mavi günlere...
Gurbet yagiyor ufkuma muttasil,
Bu semâda hiçbir þimþek çakmiyor;
Aysbergler gibi sopsoguk sokaklar...
Insan, eþya ve varlik fasil fasil,
Irmaklar bize dogru akmiyor...
Ihtilâç içinde kalabaliklar.
Bu yerde kalbe ilhamlar inmiyor,
Kapali kapilari gökler-yerler...
Ve madde katiliginda her biri...
Burda rûha güzellikler sinmiyor,
Tüter gözümde o bizim bahçeler;
Nerde o yemyeþil bahar günleri?.
Dog ey iþik dog gönlümün içinden!
Tasayla dolaþtigim bu ellerde;
Bana rûhumun sýrlarýný duyur.!
Bir ses sun o eski bestelerinden,
Þu hüzünlü þafakta perde perde...
Açlýkla kývranan rûhumu doyur..!






Sosyal Medyada Paylaşın: