Hüzün

Hayatýn sonbaharý güneþ ufukta mosmor,
Dünya âdetâ bir hayalet gibi sopsoðuk...
Hüzünle tülleniyor akþam olunca ufuk;
Altýn saçlý sabahlar artýk gülümsemiyor...
Günler-geceler hep ukbâ türküsü söylüyor.
Týpký hazan serinliðinde yaprak sesleri,
Buðulu bir edâ var varlýðýn çehresinde...
Gönlüm her an deðiþen renklerin pençesinde,
Daha engin duyuyorum uhrevî hisleri;
Yaþlandýkça gönlümde yýkýlan hevesleri...
Ömrün baharýnda duyduðum neþ’eler sonmuþ,
Dolaþiyorum ötelere açik koylarda;
Bir boþluk yaþiyorum dügünlerde-toylarda...
Sanki bütün eþya uhrevîlige bürünmüþ
Ve gençlikle kizaran günler hasrete dönmüþ.
Geçmiþe bakip yarinlari heceliyorum,
Hissiyâtim lime lime duygularim yirtik;
Gönlümden kopup gelen bir hüzünlü hiçkirik,
Her gün bir ayri hafakanla geceliyorum...
"Çölden çöle geziyor", "Yâr" deyip inliyorum!
Artik vuslat eli perdeyi aralayincaya dek,
Sakin ayrilma ey tasa, sen bana lazimsin!
Gökkuþagi gibi hep ufkumda kalmalisin!
Tâkatime eþ, rahmetin enginligine denk...
Sen gerçek çilekeþlerin çilesine mihenk!






Sosyal Medyada Paylaşın: