Hazan

Yorgun gözlerle yaþanan bir solgun macera,
Çarpar kulaklara poyraz gibi ara ara,
Aðlar bütünüyle bahar þi’rinin gülleri,
Sessiz bir melâl sarsar koylarda bülbülleri,
Hüzünle buðu buðudur artýk þadýrvanlar,
Ve kýsar nâzenin boyunlarýný kuðular,
Ovalar yasla inler, daðlar hicranla aðlar;
Mavi, yeþil, pembe, turuncu karalar baðlar;
Biten ömürlerin son dakikalarý gibi,
Derince bakýlsa görünür dünyanýn dibi
Sonra yaz-bahar füsûnlu bir hâtýra olur,
Hülyâlar ümitleþir, vicdanlarda duyulur,
Bekâ, bu fanilik hissi içinde geliþir
Mantýk bu büyüyle âdetâ uhrevîleþir,
Duyar Ýnsan ölümün sihirli sükûtunu,
Görünür herkese yürüdüðü yolun sonu,
Gömülse de hisler yok olmanýn melâline,
Ve yutkunup aðlasa da kendi zevâline,
Düþünce týpký tohum gibi düþer topraða,
Ve koþar firdevse ulaþtýran duraða,
Hissetmeden asla ne bir acý ne bir sýzý,
Köpürür duygularýnda ötelerin hazzý,
Sonbahar bir ak doðuþun þafak emaresi,
Ve hazan boþluðunda týn týn ümidin sesi.
Sosyal Medyada Paylaşın: