Gönüllerde Yeşeren Bahar

Karanlýðýn gözleri uykuyla kapanýnca,
Fecrin ýþýk ordusu gönüllere ulaþtý.
O eski nurlu günleri yeniden anýnca,
Hülyâlarým coþtu, coþtu ve bendini aþtý.
Bir nûr tûfâný oldu yer, ýþýða büründü;
Ayrýldý birbirinden Hak-bâtýl ve kara-ak...
Aðardý ufuk, altýn saçlý bahar göründü,
Bütün yamaçlar gül, nergis, papatya ve zambak...
Yaslý dudaklar, lâle yanaklarýna döndü...
Ve bülbül dilinden ruhlarý naðmeler sardý,
Hasretle yanan sînelerin hasreti söndü...
Bu bahar, gönüllerde yeþeren bir bahardý.
Gelin odasýna benzeyen gül yuvasýndan,
Gözlerimize sihirli sürmeler çekildi.
Bu zeberced iklimin, suyundan, havasýndan,
Duygularýmýz coþtu, gönüller deme geldi.
Aþkla yanan dudaklarda kevser kadehleri,
Cibrîl’in dolaþýp durduðu altýn yollarda...
Varýp Cennet’e erenler ve daha ileri,
Süprizler gördüler O Görünmez’den ardarda.
Kelebek kanadýndan renk almýþ aðaçlarda,
Çiçekler Cennet ýtýrlarýyla burcu burcu.
Ebedle büyülü bu sihirli yamaçlarda,
Sonsuzla bütünleþir her þeyin diðer ucu...
Burada eþyâ bir baþka nazla yatar-kalkar,
Burada bahar çemenleri selâmlar gezer;
Burada ýrmaklar köpürür "Hû" deyip akar;
Burada Firdevsî renklerle tüllenir her yere.
Burada her gün bülbüller öter, güller açar,
Gonca gamzeler çakar, gamze yürekler deler...
Renkler dalga dalga gözlere güzellik saçar,
Geçerken burda Hýzýr seccâde sermiþ meðer...






Sosyal Medyada Paylaşın: