El Değmemiş Bahar

Göründü ufku þûh tepelerin, mor daðlarýn,
Yüzerken uyuyanlar en derin uykularda...
Mor pembe þafaklar tülleniyordu ard arda...
Kuðularýn süzülüp gittiði gün sularda,
Duyduk ürperten soluklarýný nevbaharýn.

Bir mâvi sükûn sarmýþtý hülyâlarýmýzý,
Gökyüzü ümitle göz kýrpýyordu uzaktan...
Tam yapayalnýz kaldýðýmýz an dayanaktan;
Ýnâyet azimle bütünleþtiði kuþaktan,
Morartýyordu mesajlar rüyâlarýmýzý.

Suyu gürül gürül çeþme coþmuþtu yeniden,
Esiyordu her yörede ikbâl meltemleri.
Bir nurlu neþ’e sarýyordu hemen her yeri...
Ve ömrün gönlümce geçen en mutlu günleri,
Yaþanýyordu bir kere daha en derinden.

Bir zümrüt içinde el deðmemiþ taze bahâr,
Týpký mâzînin deseni ve mâzînin rengi...
Örülüyor dantela gibi nizam hevengi,
Hasretli sînelerin hasretlerinin dengi;
Firdevsî tepeler üstünde mor erguvanlar...

Þimdi rüzgâr esiyor, çemenler ürperiyor,
Hazâna uðrayan yerlerde dipdiri güller...
Sûr sesi duymuþ gibi diriliyor ölüler...
Bu hülyâlý mâvilikte onlarla beraber,
Hicrânla yanan sîneler vuslata eriyor...


Sosyal Medyada Paylaşın: