Biliyorsun, yiðitlerin destanýna benzer seni sevmek de,
Ah sevgilim
Dumaný gibi dudaklarýn þu evimin önünde
Ayrýlmaya sevdalý destanlarla örülü ömrün
Ne yana baksam senden bir alýntý sanki!
Haykýrmaya düþkün kuþlarýn ezan seslerinde
Huþulu bir bekleyiþi, yokluðunda özlemlerim.
Reyhan kapýlarýný açan melekler sarýlýrken
Omzunun o hiç buse konmamýþ cennetine,
Yazma, dur, çek elindeki kalemi yüreðinden!
Burasý sen olalý bir baþka eskisinden.
Dur, çekme kalemi gözlerine kara denizden!
Senin gözlerini güneþle görmeliyim,
Ateþinde yanýp, küllerime bahar demeliyim!
Biliyorsun, baharlarý ben çok severim,
Biliyorsun bu ahlarý ben senden öðrenirim!
Ah, platonik sevdalarýn göç eylediði kadýn!
Yýðýnla aþklarý tüketen dünyada nefesimle
Bir resim de derinden sana ben çizmeliyim!
Yaþadýkça, mutlu fotoðraflara bakmadan
Hiç de mutlu deðiliz diye baðýrarak ayrý gayri,
Adem’in gemisinde savrulurken geceleri,
Ver biraz kederinden de,
Ver de az ben çekeyim!
Aðlarsan,
Söz, ýslatmadan yaþlarýný yaþlarýmla bir kez olsun
Göðü boyayan yüreðinin rengiyle
Ben aþkýn her halini senden bilirim!
Biliyorsun, ben sensiz zindan, senli aþk haliyim!