Anne Ben Hiç çocuk Olmadım

Anne ben;
Hiç çocuk olmadým.
Köyde doðdum, þehirde büyüdüm.
Ne sapaným, ne bisikletim oldu.
Ne de sürüp oynayacak
Bir oyuncak arabam oldu.
Köyde söðüt dalýndan kaðným,
Þehirde tornetim oldu.
Hep pazardan yük taþýdým.

Anne ben;
Ne kimsenin bahçesine girdim, dut yedim.
Ne de bir bahçeden elma, armut, kiraz koparýp yedim.
Ne bir taþ atýp dal kýrýp yaprak düþürdüm.
Ne de bir cam kýrýp komþuyu üzdüm.
Anne ben babamdan önce büyüdüm.

Anne ben;
Duygularýmý içime atýp hep sustum.
Beladan kaçtým, laftan sakýndým.
Adýmýza leke sürmemek için,
Çocuk olup oynamadým.
Hep herkesten kaçtým.
Kendimi ve kalbimi çok yordum.
Amma hep gururla dolaþtým.

Anne ben;
Hep hayal kurdum.
Hiç düþ görmedim.
Düþ gördüðümde hiç uyumadým.
Hep hayalde gezdim, dolaþtým.
Az yerildim, çok sevildim,
Tek baþýma koca bir ömür geçirdim.
Sineme ne yabancý bir el deðdi,
Ne de bir sinek konup beni rahatsýz etti.

Söylesene anne;
Ben nasýl bir hayat yaþadým.
Hiç kimseyi üzüp kýrmadan,
Birgün büyüyüp adam olacaðým diye,
Hep umutla yaþadým.
Anne ben, hiç çocuk olmadým.
Hep babamdan önce büyüdüm.
Ama hala adam olamadým.
Söylesene anne,
Ben ne zaman adam olacaðým.

13.05.2012
Cahit KARAÇ

Sosyal Medyada Paylaşın: